Arda Batu'yu Beklerken!!-1

Biraz geçmişe dönük bir yazı. Ama baby shower partisi dışında oğlumu beklerken neler yaptık ettik, nerelere gittik onu paylaşayım dedim. Çünkü her anı kaydettim. Ona bununla ilgili bir günlük de hazırladım. Ama ufak tefek de olsa bloguna da birşeyler ekleyeyim.

Öncelikle, bebek beklediğimi ilk öğrendiğim an, onu kutlamaya gittiğimiz yer, Nanna....

Burda karı koca çok mutlu görünmüyor muyuz. Evet fakat bu mutluluğumuzun kaynağı küçük beyin geleceğinden yeni haberdar olmamız. Sonunda anne olacaktım. Çok mutluydum. 4 Haftalık Hamileydim. Ben sürekli alarmda olduğumdan, hamile olduğumu da hemen anlamıştım. Benim ki uykusuz bir insan, kafayı kaldıramıyorsa bunu başka ne açıklar ki...

 Aslında deli gibi oynamak, hoplayıp zıplamak istiyordum ama sakin olmalıydım ve mucizeyi korumalıydım.

O zamandan itibaren herşeye çok dikkat ettim. Özellikle sigara içilen ortamlara girmek istemiyordum. Bir kez annem buraya gelince kayınpederim hepimizi yemeğe götürmüştü. Fakat sigara içilen alandan yer ayırtmışlardı. Sanırım akıllarına gelmedi. Orda ortamı bozmamak için yemek yemiştim ama kahrolmuştum. Mucizeme zarar verdiğimi düşünüyordum her nefes alışımda. Diğer masalar dışında bizim masada da malesef sigara içiliyordu.

Bu fotoğrafta Emirgan Süt'iş te Ahsen'le muhteşem bir kahvaltının ardından, yürüyüş yapıyorduk. Kilo almaya başlamıştım ciddi ciddi. 5 aylık hamileydim.

Burda da bir nikaha iştirak etmiştik. 4 aylık hamileydim. Karnımı ceketle gizleyebiliyordum ama zor bela...Bir cengaverlik yapıp apartman topuklu ayakkabı giymiştim. Ama tabi  topuklu ayakkabı ile yürüyüşüm birkaç metreyi geçemedi. Nikah salonunun önünde giyip, nikaha girdim. Sonra da çıkar çıkmaz hemen tekrar çıkardım. Gördüğünüz gibi resimlerde ayakkabı filan yok.

Hamileliğimin daha 5. ayıydı. 6 kilo almıştım bile. O kadar yürüyüş yapmama, yediğime içtiğime dikkat etmeme rağmen kilo alıyordum. Gerçekten artık endişelenmeye başlamıştım. Tabi fotoğraflarda olduğumdan da kilolu çıkmışım. Fakat ne olursa olsun, anne olacağım için son derece mutluydum. Zaten azimliyimdir. Niyetlendimmi veririm kiloları diye hep teselli ettim kendimi.

 

Tabi bundan sonra bazı can sıkıcı şeyler de oldu. Annemin beyninde bir tümör olduğun keşfettik.  Daha önce kafatası içinde fakat beyinde değil diye düşündüğümüz bu tümör sonradan çok can sıkıcı bir hal aldı. Çok riskli bir ameliyat olduğunu öğrendikten sonra, gamma knife yöntemiyle de büyümesinin durdurulabileceğini keşfettik. O  dönemde hep 'anneme torunuyla uzun bir ömür' nasip etmesi için dua ettim. Sonra bir de ameliyatsız olabilmesi için dua ettim. Fakat aslında herşeyden önce hayırlısı için dua etmenin daha doğru olduğunu anladım. Annem pek de uzun düşünmeden ameliyata karar verdi. Gamma knife'ın kesin çözüm olmadığını, ve tümörü düşünerek yaşamak istemediğini söyleyince ona hak verdim. Hamileliğimin 5. ayında 4 Haziran günü, annem bu büyük ameliyatı oldu. Başımıza gelmesini istemediğimiz riskler malesef ki başımıza geldi. Annemin gözü kaydı (bkz). Yüzünün sağ tarafını hissetmiyordu.

Fakat zaman dertlerimize çare oldu ve oğlumun gelişi anneme de derman oldu. Yüzü henüz tam düzelmese de gözü eski haline geldi. Burdan moral ne kadar önemli herkese ibret olsun. Bizim de moralimiz yerine geldi. Herşeyden önce Allah annemi bize bağışlamıştı. Onun ne kadar kıymetli olduğunu bir kez daha anladım. Böyle olunca anne olmak da beni tekrar heyecanlandırdı. Bir gün oğluşum da benim için aynı duyguları hissedecek diye düşündüm ve mutlu oldum.

Bu arada annemin ameliyatından 2 gün sonra aldığım kiloların nedeni ortaya çıktı. Gebelik şekerim vardı. Kiloların nedeni buydu. Ama ben yemekten yarım saat sonra hemen yürüyüşe çıktığımdan bunu hissetmemiştim. Ta ki 6. ayda rutin test yapılıncaya kadar. Test sonucunu annemin ameliyatından 2 gün sonra öğrendim. Hemen İzmir'de bir endokrinoloji uzmanına görünmem gerektiğini söyledi Cem Bey. Fakat görüştüğüm doktor Vedia Gedik bana son derece yanlış bir diyet verdi. Sanki diyetin amacı benim şekerimi özellikle çıkarmaktı. 4 porsiyon ekmek grubu veriyordu bir öğünde ve bir porsiyon et grubu veriyordu. Ki bir porsiyon et bir köfte  büyüklüğündeydi. Bununla bebeğim nasıl gelişecek diye düşüne düşüne diyete uydum. Şekerim düşmedi. Aksine yükseliyordu. Sonra yavaş yavaş eti artırdım. Ekmek grubunu azalttım. Şekerim normale döndü. Zaten annemin ameliyat telaşı ile iki kilo vermiştim. Ondan sonra da hamileliğimin sonuna kadar o 2 kiloyu aldım. Toplamda hamileliğimi 60 kilo ile tamamladım. Hamile kaldığımd aise 54 kiloydum. Yani 6 kilo ile bitirdim. Zaten hamileliğim boyunca da spor yaptığımdan kendimi hep fit hissetmiştim. Sporun gerçekten insana nasıl bir enerji kattığını anladım.


 


Uyguladığım sıkı diyet, Vedia Gedik'in listesinden uzaklaştıkça, sıkılığını devam ettirdi fakat daha esnek oldu. Mesela dışarıya yemeğe çıkabiliyordum. Alttaki karelerde kardeşimle gidip Bıldırcın yediğimiz Kuşadası Davutlar'da Değirmen restoranda ve çok sevdiğim Aydın Ortaklar'daki çöp şiş keyfim bunu açıkça ortaya koyuyor. Herkese de mesaj atmıştım. Oğluma bıldırcın yedirdim. Oğluma çöpşiş yedirdim diye. Fakat tatlı hiç yiyemiyor olmak son derece can sıkıcıydı. Bir de sürekli tatlı yapasım geliyordu. Yapıyordum, kendim yemeyeceğim diye söz veriyordum fakat malesef bu sözümü tutamıyordum...Ara ara kaçırıyordum ama ciddi boyutta değil. Şekerim en fazla 160a çıkıyordu. Bebeğim de çok şükür etkilenmemişti bundan.

Hamilelik şekeri sayesinde, çok büyük çocuk doğurmanın matah birşey olmadığını da öğrendim. Hani hep 4-4,5 kilo çocuk doğuranlara maşallah derler ya, ben de 4 kilo üstünde doğurmayı hedeflemiştim. Taa ki doktorum bana telefonda 'Hamilelik şekeri çok önemli Rahime hanım. Allah korusun dört kilonun üzerinde çocuk doğurursunuz' diyene kadar. Halbuki benim amacım da buydu zaten. Ama doğrusu bu değilmiş. Dahası kilolu çocuk doğurmak, bebeğin sağlığı için de pek önerilmezmiş. İdeali 3 ile 3,5 kilo arasıymış ki benim Arda Batu 3190 gram doğdu. Zaten gelişimi de hamileliğim boyunca kırmızı çizgiden (ideali gösteren) gidiyordu.