Şu anda korkuyorum. Kendi içimde bir çatışma yaşıyorum. Bir anda yaşamaya başladığım bu çatışma, pazartesi günü için planladığımız Adana seyahati nedeniyle oldu. Adana'ya gitmeye ve Arda'nın orda babannesi ile dedesini ziyaret etmeye karar verdik. Tam da babamız çalışmıyorken, hafta içi, ve havalar düzelmişken iyi olur diye düşündük. Biletleri aldırdık. Tam o sırada ben 14 ünde Arda'nın kontrolü olduğunu unuttuğumu farkettim. O gün doktorumuz bizi ek gıdaya geçirecekti. Öyle olunca bugün doktoru arayıp haber verdim. Dönünce gelsek olur mu dedim. Olur dedi fakat sonra ben ek gıdaya geçecektik bir gecikme olmaz değil mi diye teyit edince o zaman gitmeden gelin dedi. Bir anda karar verdik. Yarın gelin dedi.....
Telefonu kapattıktan sonra içim bi tuhaf oldu. Korktum titremeye başladım. Bu korku aslında yaşamakta olduğum bazı yalnızlıklardan kaynaklandı. Emziriyor olmaktan çok mutluydum. Bebeğimin benden bağımsızlaşacağı korkusu içimi sardı. Zaten normal doğum yapamamış olmak içimde bir uhde olarak kalmışken, emziriyor olmakla teselli buluyordum. Bununla birlikte bir türlü iş hayatına giremediğimden dolayı duyduğum rahatsızlığı da emziriyor olmakla gideriyordum. Tabi ki emzirmeye devam edeceğim ama ek gıdaya geçmemiz, oğlumun büyüdüğünü, yavaş yavaş benden bağımsızlaşacağını, aradaki bağın yavaş yavaş yok olacağını hissettiriyor bana. Korkuyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder